ölünce unutulacak olma korkusu

çoğu zaman içimi daraltan hastalıklı bir düşüncedir. hatta bu dünyadaki en büyük amacım öldükten sonra anılacak bir olaya imza atmadan gitmemek. tabi iyi anılabilecek bir olay. bir tek bende mi oluyor ?

"yaşarken kimin aklındayım ? diye kendine sorman gerekir bu korkuyu içinde hissetmeden önce. hayat biter önemli olan nefes alırken biten şeyler.

öldükten sonra kimin sikinde afedersiniz. isterseler anama sövsünler. çınlayacak kulağım bile böcek yemi olacak. dert değil bence.

yaşarken unutuluyor insanoğlu ölünce unutulsak ne olur.

varsa böyle bir korkunuz korkmaya devam edin. en fazla 2-3 ay yokluğumuz hissedilir, sonrası mı? sonra 'vay bee' denilir ve o hatırlayan kişi sizinle bir anını kısa süreli yaşar ve biter. arkanızda iyi insanlar bırakın gerçek dostlar. yani arkanızdan bir yasin ya da fatiha okusun yeter, gerisi boş. ölünce göreceksiniz! (bkz: öldüm mü acaba diye düşünmek)

çok saçma ve nedensiz bir korkudur. hatırlansan ne geçecek eline? öldün ulan öldün hala isim yapma peşindesin.

'hadi onu anlarım da yaşarken unutuluşlarımızı napcaz peki' sorusuna dönüşen korkudur

babaannemin en büyük korkusu biz torunalrına hep beni hatırlayın beni hatrlatın unutursanız asıl o zaman ölürüm derdi mekanın cennet olsun ninem unutlumadın.

öldün amk neyin peşindesin hala

kimler unutuldu bizmi unutulmaz olucaz

kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında? bir namazlık saltanatın olacak, taht misali o musalla taşında. cahit sıtkı tarancı - otuz beş yaş şiiri

ya zaten ölmüş gitmişim bunu mu düşünücem. hatırlasalar nolcak sanki

boşverin , isminizi hatırlayan son kişi öldüğünde gerçekten ölmüş olacaksınız

"adını bilen son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın"

ölmeden unutuluyoruz öldükten sonrası pekte mühim değil.

hayattayken çok hatırlandık sanki de ölünce hatırlanacağız

ölsem de rahatlasam demiyor muyuz çok sıkılınca zaten?

kişilik tercihimce huzurun tanımıdır bence ölünce unutulmak. insanlar zaten yaşarken bile hatırlamıyor güzel şeyleri ama ölünce kötü şeylerimizde unutulacak.

ölmeden unutulma korkusundan daha hafif

seni taniyan son insan öldügünde gercekten ölürsün

gözünün önündeyken unutulduk aga sen bana ölüm edebiyatı yapıyorsun. onun gözlerine bakamadığım gün öldüm ben

hiç yaşamadım yaşayınca anlarım

yaşarken unutulanlar ne yapsın? hele ki yaşarken unutulup, ölünce hatırlananlar?

bir şiirde geçiyordu "unutulduğun bile unutulacak" diye. ne denir ki üstüne?

sorf bu yüzden roman yazıyorum kariyer planları yapıyorum.adımı tarihe kazımadan ölmek istemiyorum

ben kabir azabı çekerken beni unutup unutmamalarımı düşünemem aq

"ismimizi son hatırlayan kişi öldüğünde yer yüzünden tamamen silinmiş olacağız."

lan ölmüşsün işte daha neyi düşünüyorsun hem tek korkun o mu sen köprüyü geçmeye bak

seni hatırlayan son kişi de öldüğünde hiç var olmamış olacaksın

amaçlarının, hayallerinin hepsini gerçekleştiren hatta artık bi amacı kalmayan insan öldükten sonra isminin hatırlanması için çalışır bence

ölünce sikilecek korkusuna yeğdir

adını bilen son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın

yok be açarız bi hashtag siz rahat olun bi kaç da foto atarız instaya tamamdır unutmadık sizi.

yaşarken çok hatırlanıyoruz sanki

hiç yaşamamışsın gibi olmak, unutulmak ne acı bir şey. "mezar taşlarındaki ölüm tarihleri, ölülerin bizi kaç yıldır beklediğini gösterir."

tavsiyem dünya'nın tamamlanmamış bir taslak olduğunu düşünmemiz ve bol bol mezarlığa gitmemiz.

seni tanıyan son kişi de öldüğünde hic doğmamış olacaksın.

yaşarken çok hatırlıyorlar sanki amk

ölünce muhtemelen bunu dert etmem.

bir amaç uğruna ölenler aslında hiç ölmezler.. ne olursa olsun bu dünyadan göçüp gittiğimizde dikili bir ağacımız olmalı..

ölmek demek, unutulmaktan korktuğu halde unutulmaya bile boyun eğmek demek.

unutsunlar tabi hatırlayıp benim için kendilerini üzeceklerine unutsunlar mutlu yaşasınlar

aga ben öldükten sonra hatırlasalar ne hatırlamasalar ne.. hiç öyle korkum yok zerre sikimde olmaz..

ölünce hiç unutamıcaklar acı çekecekler korkusundan iyidir. en azından geride kalanlar acı çekmeden hayatlarına devam edebilirler.

"bir idamlık ali vardı, asıldı; kaydını düştüler, mühür basıldı. geçti gitti, birkaç günlük fasıldı ondan kalan, boynu bükük ve sefil; bahçeye diktiği üç beş karanfil." (bkz: zindandan mehmed'e mektup)

sanki şimdi çok hatırlanıyoruz, ölünce unutulsak ne değişecek yaşarken ölü yerine koyulmak daha acı.

böyle bir korkum yok çünkü: "efsaneler ölmez" 😏